Leo Bosschart is een uitstekende leerling en in 1906 beëindigt hij de "Hoge Burgerschool" van Breda.
Als 17 jarige gaat hij naar de Hogeschool van Delft en behaalt er op schitterende wijze het diploma van scheepsbouwkundig ingenieur. Hij is nog geen 23 jaar oud.
Op 6 februari 1914 huwt hij met Geertruda van Santen te 's Gravenhage (NL).

Na zijn studies vindt hij werk bij de "Scheepswerven J en K Smits" te Kinderdijk waar zijn vindingrijkheid voor heel wat noodoplossingen zorgt. We zijn immers reeds in volle oorlogstijd.

Na 1918 wordt hij hoofdingenieur bij "Machinefabriek en Scheepswerf Burgenhout" te Rotterdam waar hij het bedrijf een ongekende hoogte bezorgt. Hij bouwt er zeeschepen, droogdokken en torpedojagers, zelfs de grote sluisdeuren van IJmuiden zijn van zijn hand. Hij omringt zich met de beste technici en vormt samen met hen een "team" dat alle moeilijkheden kan overwinnen.

Na 12 vruchtbare jaren wordt hij in 1930 benoemd tot directeur van de Nederlandse werf "Conrad".
Deze oude werf is een uitdaging voor Bosschart. Onder zijn impuls lopen er bagger- en tinmolens van stapel.

In Den Haag richt hij een technisch bureau op. /p>

Lang blijft hij er niet want reeds in 1938 doet de Hobokense scheepwerf
"John Cockerill" een beroep op hem.

"Cockerill" is een bekende maar ook verouderde scheepswerf.
Men werkte er nog met hijslieren en masten.

Leo Bosschart organiseert en moderniseert het bedrijf. Dit heeft voor gevolg dat er vele bestellingen uit het buitenland komen en "Cockerill" de onmeedogenloze concurrentiestrijd met de grote internationale werven aankan. Het is bij de vele buitenlandse reizen (nodig voor het verkrijgen van opdrachten) dat zijn kosmopolitische aard ten volle uitgroeit. Onder zijn directeurschap worden niet minder dan 56 zeeschepen gebouwd, de oorlogsjaren niet meegerekend.

Belgenland (met drie schroeven)
27200 ton, 212,5 m lang

>Weinigen hebben hem gekend als actieve sportman toch was hij een goed voetballer.

Als kapitein van voetbalclub "Quick" wordt hij meermaals opgesteld in het Nederlands elftal.
Zijn eerste "interland" speelt hij te Londen tegen Engeland op 11 december 1909, zijn laatste tijdens de Olympische Spelen in Antwerpen op 5 september 1920. Hij kwam in 19 interland-wedstrijden in het Nederlands elftal uit.
Het is niet te verwonderen dat zulk een sportief man ook de sport op de werf "promoot".

Olympische Spelen in 1920 - Voetbal
Nederlands - Zweden 5 - 4

Antwerpen, 29 augustus 1920

Scheidsrechter : Fanta (Tsjecho-Slovakije)

Team: Mac Neill, Denis, Verweij, Bosschart, Kuipers, Steeman,
van Rappard, Bieshaar, Groosjohan, Bulder, de Natris

Doelpunten: Groosjohan (1-0), Sandberg (1-1), Olsson (1-2), Karlsson (1-3), Bulder (2-3), Groosjohan (3-3), Dahl (3-4), Bulder (4-4) en de Natris (5-4)

Enkele reacties van personen die hem goed gekend hebben:

Victor De Bruyne - ere-burgemeester van Hoboken d.d. 1 juli 1993.

Als men mijn indrukken vraagt over directeur Bosschart dan zou ik zeer bondig kunnen stellen dat hij een "reuzenkerel" was. Maar men wil blijkbaar iets meer uitleg.

Wel, mijn eerste ontmoeting met hem verliep min of meer gereserveerd.
Hij, als nieuwe directeur van de werf, de werkgever dus, en ik als meer geroutineerd burgemeester van Hoboken. Wij bleven correct, maar voor mij was het een "Baas" en voor hem was ik voorzeker een "rooie rakker", om de Nederlandse terminologie te gebruiken, correct dus maar wel een beetje op afstand.
Wat hem op dat moment reeds kenmerkte was zijn vlotheid, en zeker niet die gekende "Nederlandse preutsheid in het buitenland" waar de Vlamingen minder op gesteld zijn. Hij was deftig, kordaat, en begaafd met een warme charme waardoor men zich snel thuis voelde in zijn aanwezigheid. Toen wij later op een banket bij elkaar zaten, bleek duidelijk dat ik mij niet vergist had. Hij was een aangenaam tafelgenoot, een vlotte spreker en zoals wij in Hoboken zeggen, "van alle markten thuis", waar wij mee bedoelen dat hij over alles kon meepraten. ik gebruik speciaal enkele Antwerpse uitdrukkingen omdat hij die ten zeerste waardeerde. Zo kon hij zeer hartelijk lachen als hij vertelde, hoe hij als oud voetbalinternationaal op "den Antwerp" meespeelde in wat wij noemden "Belgen-Holland" waarbij de Antwerpenaren, een voor hem onverstaanbaar "Keeskoppen" naar de Nederlanders riepen. Wat was "Kees"? Later werd het hem duidelijk dat het een soort Nederduits was dat meer aanleunde bij het Duitse ‘käse' dan bij het Nederlandse kaas.

Maar Bosschart bracht ook bestellingen naar Cockerill. Bestellingen, dat betekende geld en werk voor duizenden mensen. De Hobokenaren zijn hem daarvoor nog altijd dankbaar en het gemeentebestuur schonk hem hiervoor een straat de Leo Bosschartlaan, naast de werf.
Naast de vakman Bosschart was er ook de mens, en daarin schuilde iemand met een grote sociale bewogenheid. Dit laatste werd zeer gewaardeerd door de kaders en in mate door de arbeiders. Hiervoor is een verklaring. Men moet er van uitgaan dat de "modale Hobokenaar" een opstandig iemand is, iemand met een sterk "anti bazencomplex". Dat heeft hij van huize uit zo geleerd.

Het moet voor een Nederlander moeilijk geweest zijn om dit te begrijpen. Maar Bosschart "klapte" met de gewone man op de werf en kreeg hierdoor een duidelijker beeld van zijn werknemers. Hij was en bleef een "baas" maar was toch iemand die respect afdwong en waar men niet "klakkeloos" met scheldwoorden over sprak. Geloof mij, wanneer een Hobokenaar van zijn baas zegt "'t is nog de slechtste niet", dan mag men er van uitgaan dat het een héél goede is.
Voor mij was Bosschart, hoe dan ook, een reus van een directeur.

Pierre Raes - werknemer van Cockerill en schrijver van dit artikel.

"Ikzelf herinner mij nog dat Bosschart zich in zijn vrije tijd gedroeg als een gewoon mens. Op zaterdagavond ging hij een "cinemake" doen. Hij trok dan met de ganse familie naar de "Roxy" op de Kioskplaats.
Ik heriiner me Leo Bosschart als een grote rijzige man met sportief uiterlijk, een mens waarnaar wij als jongeren met bewondering opzagen.

Ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan van de scheepswerf schreef Leo Bosschart het volgend voorwoord in het speciaal nummer van "Cockerill Magazine" van juli 1948:

VOORWOORD

Een bedrijf als dat van de scheepswerf van de S.A. John Cockerill wordt niet op korte termijn gemaakt.
Het groeit en ontwikkelt zich door lange jaren van harde arbeid van allen die daaraan verbonden zijn, van hoog tot laag.
Alleen door de inzet van alle energie en door volledige samenwerking en kameraadschap kan een gezond geheel worden gevormd, een bedrijf dat brood en levensgeluk verzekert aan ons allen en tegelijkertijd de naam van onze Belgische Industrie zowel in eigen land, als daarbuiten in ere houdt.

Ieders arbeid is daarbij van belang, iedereen werkt mede naar zijn kunnen en weten.

In dit verzamelwerkje wordt over enkele afdelingen een omschrijving van de werkzaamheden gegeven. Hiermede is het echter niet gedaan. Voorschriften maken is dikwijls reeds moeilijk, maar de voorschriften in praktijk ten uitvoer brengen is veel moeilijker.

Daarvoor zijn mensen nodig met gezond verstand en goede wil.

Gelukkig vinden wij die bij Cockerill.

Laat ons ‘gezamentlijk' voortgaan op de weg die wij tot nu toe gevolgd hebben en trachten nog verder de geniale gedachte van de geniale stichter, John Cockerill, uit te bouwen.
Handtekening van L. Bosschart